Η υπόθεση για τον Τραμπ… από κάποιον που θέλει να χάσει

https://nytimes.com/opinion/columnists/donald-trump-election

Δεν μπορείς να νικήσεις έναν αντίπαλο αν αρνηθείς να καταλάβεις τι τον κάνει τρομερό. Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό γεωπολιτικό γεγονός του αιώνα είναι η μαζική μετανάστευση ανθρώπων από το νότο προς το βορρά και την ανατολή προς τη δύση, προκαλώντας τεκτονικές δημογραφικές, πολιτιστικές, οικονομικές και τελικά πο&lambda…  ;ιτικές αλλαγές. Ο Τραμπ το κατάλαβε αυτό από την αρχή της προεδρικής υποψηφιότητάς του το 2015, την ίδια χρονιά που η Ευρώπη κυριεύτηκε από μια σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη μετανάστευση από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Όπως είπε την επόμενη χρονιά, «Ένα έθνος χωρίς σύνορα δεν είναι καθόλου έθνος. Πρέπει να έχουμε τοίχο. Το κράτος δικαίου έχει σημασία!». Πολλοί από τους αντιπάλους του Τραμπ αρνούνται να δουν την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη μετανάστευση ως πρόβλημα για τη Δύση. Κάποιοι από αυτούς το βλέπουν ως ευκαιρία να επιδείξουν τον ανθρωπισμό τους. Άλλοι το βλέπουν ως μια ανεξάντλητη πηγή φθηνού εργατικού δυναμικού. Έχουν επίσης τη συνήθεια να καταγγέλλουν όσους διαφωνούν μαζί τους ως ρατσιστές. Αλλά η επιβολή ελέγχου στα σύνορα - είτε μέσω ενός τοίχου, ενός φράχτη ή κάποιου άλλου μηχανισμού - δεν είναι ρατσισμός. Είναι μια βασική απαίτηση του κράτους και του λαού, που κάθε έθνος έχει υποχρέωση να προστατεύει και να λατρεύει. Μόνο τώρα, καθώς οι συνέπειες της ανυπόφορης προσέγγισης του Μπάιντεν στη μαζική μετανάστευση έχουν γίνει καταθλιπτικά εμφανείς στα πεζοδρόμια και στα καταφύγια και τα δημόσια σχολεία φιλελεύθερων πόλεων όπως η Νέα Υόρκη και το Σικάγο, οι αντίπαλοι του Τραμπ σε αυτό το ζήτημα αρχίζουν να βλέπουν το νόημα. Το δεύτερο μεγάλο πράγμα που ο Τραμπ έκανε σωστά ήταν σχετικά με την ευρεία κατεύθυνση της χώρας. Ο Τραμπ οδήγησε ένα κύμα απαισιοδοξίας στον Λευκό Οίκο – απαισιοδοξία που οι επικριτές του δεν συμμερίστηκαν επειδή μιλούσε για, και για μια Αμερική που είτε δεν έβλεπαν είτε κατανοούσαν μόνο ως καρικατούρα. Αλλά όπως και φέτος, όταν οι φιλελεύθερες ελίτ επιμένουν ότι τα πράγματα πάνε καλά, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών λένε ότι δεν είναι, η μη κολακευτική άποψη του Τραμπ κατέγραψε τη διάθεση της χώρας. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, αξίζει να αναρωτηθούμε: Αισθάνεται ο κόσμος πιο ασφαλής υπό τον Μπάιντεν —με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, την επίθεση της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στο Ισραήλ, τις επιθέσεις των Χούτι στη ναυτιλία στα διεθνή ύδατα, την κινεζική ανοιχτή απειλή για εισβολή στην Ταϊβάν— από ό,τι στο παρελθόν Ατού? Ο Τραμπ μπορεί να προκάλεσε πολύ θόρυβο, αλλά η τρελή κουβέντα του και ο αέρας του απρόβλεπτου φαινόταν να κρατούν τους αντιπάλους της Αμερικής σε εγρήγορση και εκτός ισορροπίας, με τρόπο που η ενστικτώδης επιφυλακτικότητα και ο αδύναμος τρόπος του Μπάιντεν απλώς δεν κάνουν.